Ruben Winkels herstelde drie keer van leukemie

Een stamceldonatie is vaak de laatste kans op beter worden. Zo ook voor de 24-jarige Ruben Winkels, die drie keer leukemie kreeg. Van zijn vierde tot zijn twaalfde was hij met tussenpozen ruim zes jaar ziek. Ruben: “Toen in 2009 de kanker terugkwam, was er maar een optie: stamcellen van een donor. Na drie zenuwslopende maanden werd er een 100% match gevonden. Op 5 mei 2010, mijn Bevrijdingsdag, kreeg ik de stamcellen. Een stamceldonatie was mijn laatste redmiddel. Nieuw bloed en de kans dat de leukemie nogmaals terugkeert is net zo groot of klein als bij ieder ander.”

Vier jaar geleden interviewde ik Ruben, Ellen en Erik aan de keukentafel. Open vertelden ze over de intens zware tijd, die op dat moment al een aantal jaren achter hen ligt. Een hecht en warm gezin. Het is een verhaal, dat je niet snel vergeet. Voor de jubileumuitgave van de Ambassadeur, blikte ik met Ruben terug. Zittend in de sfeervolle tuin vertelt hij over toen, maar ook hoe het nu met hen is. Over het leven dat in een split second kan veranderen… Dit is ook de plek waar het gezin Winkels graag hun feestjes viert. De ballonnen van Ellens verjaardag hangen er nog. Naast hun verjaardagen is 5 mei een hele bijzondere dag. De dag dat Ruben zijn levensreddende stamcellen kreeg. Het tuinfeest, dat ieder jaar op deze dag gehouden wordt, hebben ze dit keer door corona klein gevierd.

Rollercoaster

Vier was Ruben toen de eerste keer leukemie werd vastgesteld. Zijn ouders Ellen en Erik en zijn twee jaar jongere broertje Mike gaan met hun gezin een rollercoaster van emoties en ziekenhuisbezoek in. Met familie en vrienden die Mike opvangen als Ellen en Erik met hun oudste naar het ziekenhuis gaan. Ruim twee jaar duurt de behandeling van Ruben, waarna hij schoon wordt verklaard. Als hij acht is komt de leukemie terug en er volgt weer een heftige behandeling van dit keer 112 weken. Opgelucht haalt het gezin adem, als dit achter de rug is. Kan hun leven weer ‘gewoon’ verder? Het bijna onmogelijke gebeurt 1,5 jaar later als Ellen op 13 november 2009 op haar werk een telefoontje van dr. Cuppen krijgt. De leukemie bij Ruben is terug.

Stamceldonatie

Ruben: “Het wachten duurt lang als Stichting Matchis op zoek gaat naar een stamceldonor. Na drie maanden krijg ik te horen, dat er drie matches zijn waarvan een 100% en van een Nederlandse donor. Een heftig voortraject volgt, waarbij mijn immuunsysteem wordt platgelegd en ik afgezonderd lig. Op 5 mei om 12.30 uur kreeg ik van het team van professor Hogebrugge mijn donorstamcellen. Na drie weken mocht ik weer naar huis. Ik was zo enorm blij. Bang dat het terug gaat komen ben ik niet. Heel veel heb ik destijds verwerkt door het schrijven van mijn blog: 'Kump Goed', maar ook door de vele gesprekken thuis. En mijn KanjerKetting niet te vergeten: na iedere behandeling kreeg ik een kraal. Dat gaf me overzicht en troost. Iedere kraal voelde toch als een pleister op de wonde.”

Caroline Tensen

Door de intensieve behandelingen heb ik er wel chronische vermoeidheid aan overgehouden en ik moet op tijd mijn rust nemen. Met Margot van den Akker van de Stichting Matchis heb ik nog regelmatig contact. Zij verraste me een paar jaar geleden op een van de golfdagen van GolfdagBergh. Caroline Tensen en haar team maakten in 2010 voor het programma Familieberichten een aflevering over mij. We hielden daarna zo af en toe contact. Tot ze tijdens de golfdag in 2016 opeens voor mijn neus stond. Ik dacht dat ik een praatje moest houden voor de aanwezige golfers. Hartstikke leuk vond ik het! Ook nu appen we nog weleens.” “Sommige verhalen vergeet je nooit en met dit gezin had ik een klik”, zo vertelde de tv-presentatrice in een van de vorige edities van de Ambassadeur over het gezin Winkels.

Leven op de kop

Ruben is dit jaar afgestudeerd aan de Saxion Hogeschool in Deventer. “Ik volgde een deeltijd hbo-studie Facility Management naast mijn werk bij Achterkamp - Samen Bewust Veilig in Baak. Eigenlijk had ik al eerder klaar willen zijn, maar bijna drie jaar geleden stond ons leven opeens weer op de kop. “Mijn vader en broer waren al naar bed en ik wilde eigenlijk ook gaan slapen. Maar ik besloot toch nog een aflevering van een serie te kijken. Mijn moeder liep de tuin in en ik hoorde een doffe klap. Toen ik ging kijken zat ze op de grond en ik kon geen contact met haar krijgen. Met gillende sirenes is ze naar het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem gebracht en niet veel later naar het Radboudumc, hoewel haar conditie toen al heel slecht was.”

Wonder

Ellen heeft zonder een enkel voorteken een aneurysma gehad; een uitpuiling van de wand van de hersenslagader is geknapt. Na een operatie waar drains worden geplaatst, volgt kort daarna een hartstilstand. Ruben: “Het is een wonder dat ze er nog is. Ongeveer een maand hebben ze mijn moeder in slaap gehouden en we wisten niet of ze het zou overleven. Daarna volgde een revalidatietraject bij Klimmendaal. Toen ze voor het eerst weer thuiskwam, herkende ze niets meer. Een groot deel van haar geheugen is weg, ook van de periode dat ik ziek was. Doordeweeks heeft ze een permanente plek bij ZoZijn in Doetinchem en in de weekenden is ze thuis. Tijdens onze vakantie is ze volledig thuis. We zijn net terug van een week vakantie in Zeeland met ons gezin. Aan de buitenkant zien mensen vaak niet wat er met haar aan de hand is. Ze is nog dezelfde optimistische en vrolijke Ellen. Sportte altijd heel graag. Van lopend achter de rollator, heeft ze sinds kort het hardlopen weer opgepakt, dit doet ze met mijn vader. Nu zijn ze weg op de tandem. Ook dit keer hebben we weer zoveel steun gehad van mijn opa en oma in Ulft en mijn oma in Gendringen. Maar ook van familie en vrienden. Mijn jeugd was anders dan bij een gemiddeld kind. Ik geniet intens van kleine dingen. Na alles wat er is gebeurd, ben ik heel blij met wat we hebben. Iedere dag weer.”